Η Ελλάδα για τους έξω

Με προκάλεσε να τοποθετηθώ ο φειςμπουκικός μου φίλος Αλέξανδρος Χατζόπουλος μετά από ένα σχόλιο μου στην ανάρτηση του Ανδρέα Γιαννόπουλου (ΑΓ). Και οφείλω νομίζω εξηγήσεις. 

Δεν ζω στο κέντρο της Ευρώπης τις Βρυξέλλες παρά στο κέντρο απόκεντρο, την «καρδιά» της Ευρώπης, το Λουξεμβούργο. Όχι από το 2012 αλλά από το 1988. Δεν νοιώθω καταυτό το πολιτισμικό σοκ που δικαιολογεί ίσως τις αντιδράσεις του πρώτου συγγραφέα. Τον συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό για την κριτική της στάσης στην ελληνική πλευρά, καταλαβαίνω ότι στο περιβάλλον του υπάρχει μια ατμόσφαιρα κριτική απέναντί του για τα σφάλματα άλλων, αλλα πιστεύω ότι η θεώρηση αυτή δεν πρέπει να γενικευτεί. Ισως γιατί στο περιβάλλον μου έχω την τύχη να λειτουργώ διαφορετικά. Νοιώθω πολύ Έλληνας. Και πολύ Ευρωπαίος. Πολύ ίσως περισσότερο απότι ο μέσος Ευρωπαίος. Και το αποδεικνύω κάθε μέρα. Μιλώ στα ίσα τη μητρική γλώσσα των περισσότερων από το περιβάλλον μου. Και άλλες γλώσσες που οι ίδιοι δεν μιλούν. Εργάζομαι σε ένα περιβάλλον πολυπολιτισμικό βεβαίως. Και πολυγλωσσικό. Για ένα μεγάλο Ευρωπαϊκό θεσμό. Και επειδή σε ένα τέτοιο περιβάλλον έχουμε μάθει να σεβόμαστε την ιστορία του καθενός από εμάς, δεν είναι μέρος της κουλτούρας μας να ενοχοποιούμε τους συναδέλφους για τα ιστορικά λάθη των ηγεσιών της χώρας τους. Ετσι δεν είχα να αντιμετωπίσω ποτέ την περιφρόνηση ή τον στιγματισμό των άλλων για τη διαφθορά – με μία εξαίρεση, της επιθετικότητας σε πολιτική βάση ενός ψυχωτικού συναδέλφου και δη Ελληνα! Ετσι πάσχω από ένα «διφυή» πατριωτισμό. 

Την έγνοια μου για τις ανισότητες στην Ευρώπη δεν την εκδήλωσα φυσικά με την ευκαιρία της κρίσης όπως εκδηλώθηκε στην Ελλάδα. Πολύ πρίν ενδιαφέρθηκα για τα προβλήματα των άλλων. Όταν π.χ. η Γερμανία κλονιζόταν κάτω από το βάρος της επανένωσης και της ενσωμάτωσης της Ανατολικής Γερμανίας με τόσα προβλήματα. Όταν η μεγάλη διεύρυνση του 2004 διεύρυνε την Ευρωπαϊκή οικογένεια κοουτσάραμε τους νέους συναδέλφους με σαφή πρόθεση να τους κάνουμε γρήγορα κοινωνούς της κοινής κουλτούρας. Και όταν η κρίση επηρέασε την Ευρώπη, πριν ακόμη επεκταθεί στην «θωρακισμένη» Ελλάδα, ασχολήθηκα όπως και πολλοί άλλοι με ενδιαφέρον για να καταλάβω τα αίτια και τις διεξόδους. Συχνά με τους συναδέλφους ανταλλάσαμε, κυρίως τις ώρες του μεσημεριανού φαγητού, τα σχόλιά μας για την κρίση και τους φόβους για την Ευρώπη. Στη συνέχεια κάναμε τη δουλειά μας χωρίς να κατακλυζόμαστε από συναισθηματικές ακρότητες και άσκοπες ενοχές. 

Οταν η κρίση ξέσπασε και στην Ελλάδα, οι συνάδελφοι ενέσκηψαν με ενδιαφέρον να μάθουν τις αληθινές διαστάσεις του προβλήματος, την ανάγκη της ευρωπαϊκής λύσης, χωρίς μαθήματα αλλά με γνήσιες επιφυλάξεις για την πολιτική λιτότητας αλλά και γνώση για τις εσφαλμένες επιλογές που οδήγησαν εκεί. 

Εχω, όπως και ο ΑΓ κακές αναμνήσεις από την πρότερη σχέση μου με την ελληνική πραγματικότητα. Είχα την «ατυχία» να αρθογραφήσω παραινετικά πρίν την κρίση με βάση τους κακούς οιωνούς για την Ελλάδα της ψεύτικης ευμάρειας (δες π.χ. http://bit.ly/1IfTiOv , http://txt.gr/popotas/modules.php?name=News&file=article&sid=40 ). Το τι μου «έχωσαν» γνωστοί και λιγότερο φίλοι δεν συγκρίνεται με την « πατρίδα στα μανταλάκια» του ΑΓ, και βεβαίως η κριτική για την Ευρώπη που ζηλεύει τον ελληνικό τρόπο ζωής συνοδευόταν από τον ψόγο της ευρωπαϊκής βιασύνης να διευρυνθεί η Ενωση, συχνά συνδεδεμένο με τον κίνδυνο εξαφάνισης των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Εκεί να δεις «λοιδωρίες, μαθήματα και υπαινιγμούς». 

Επειδή εντέλει «μονός καυγάς δεν γίνεται» βλέπω αλλοιώς τον ρόλο των Ελλήνων εδώ στην αλλοδαπή. Είμαστε δείγματα του πόσο καλά μπορεί να συναγωνιστεί ένας έλληνας οποιοδήποτε άλλον ευρωπαίο, ότι όπως όλοι οι άλλοι έχουμε δυο μάτια και δυο αυτιά, ότι δεν ζούμε με δανεικά (όταν θέλουμε), ότι δεν μιλούμε (στην καθημερινή ζωή) αρχαία ελληνικά και ότι ΕΙΜΑΣΤΕ μέρος της Ευρώπης. Τέλος,   η δικιά μας παρουσία επιτρέπει στους συναδέλφους και άλλους φίλους που συναναστρεφόμαστε να καταλαβαίνουν τις αληθινές διαστάσεις του προβλήματος της Ελλάδας. 

Ο Κώστας Πώποτας είναι στέλεχος ευρωπαϊκού θεσμικού οργάνου

CARGO

Με χαροποιεί η συζήτηση για τις εμπορευματικές μεταφορές από το αεροδρόμιο Νέας Αγχιάλου, κυρίως - με δόση υπερηφάνειας - γιατί τόλμησα να το προτείνω σε εποχές που αποτελούσε άχρηστη εμμονή:

"ΚΑΙ, η συνειδητοποίηση ότι το αεροδρόμιο δεν πρέπει να εξυπηρετεί μόνο επιβατικές τουριστικές χρήσεις – άλλωστε αναμένουμε κάμψη του τουρισμού – αλλά επίσης και κυρίως ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ cargo!!! Σκεφθείτε ξανά: έχετε ένα αεροδρόμιο που έχει ένα μεγάλο μήκος διαδρόμου (3 χλμ.) που ΔΕΝ είναι δίπλα στην πόλη (όπως το αεροδρόμιο της Λάρισας που διεκδικεί τέτοιες χρήσεις) το οποίο είναι από τα λίγα στην Ελλάδα που μπορεί να δεχθεί τα τεράστια αεροπλάνα μεταφορών. Στο κέντρο της Ελλάδας! Στο οποίο, αν προγραμματίσετε σωστά, έχετε τη δυνατότητα να φέρετε δίπλα μια σιδηροδρομική γραμμή (και ακόμη και τώρα με μεταφόρτωση από το Βελεστίνο όποιο σιδηροδρομικό φορτίο). Μέσω του οποίου μπορείτε να εξαγάγετε αυθημερόν την αγροτική παραγωγή της Θεσσαλίας και των άλλως περιοχών της Ελλάδας και να την στείλετε στην Ευρώπη πολύ πριν οι αφρικανικές και ασιατικές εξαγωγές φθάσουν. Αντίστροφα έχετε τη δυνατότητα να φέρετε από όλο τον κόσμο σε ελάχιστο χρόνο ό,τι είναι δυνατό να διανεμηθεί στην Ελλάδα, χωρίς να περάσετε από την Αθήνα. (Μήπως λοιπόν εκτός από την ναυτική εταιρία λαϊκής βάσης πρέπει να σκεφτούμε και την λαϊκή εταιρία αεροπορικών μεταφορών, τώρα μάλιστα που εκατοντάδες αεροπλάνα μεταφορών σταθμεύουν άναυλα;)."

Ταχυδρομος του Βόλου στις 13.10.2008, αναδημοσίευση στις 3.8.2010

"Αυτοί οι Μάγνητες παραγωγοί πως εξάγουν τα προϊόντα τους στο εξωτερικό; Πως συναγωνίζονται τους παραγωγούς της Ισπανίας που τα δίκτυά τους διαθέτουν τα προϊόντα τους αυθημερόν στην Γερμανία (ως και τη Ιαπωνία εξάλλου) με οργανωμένες εμπορευματικές πτήσεις; Μήπως το αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου προσφέρεται κατεξοχή γι’αυτό; Γιατί δεν έγινε ένας τέτοιος προγραμματισμός που είναι ευκολότερος από τα τακτικά επιβατικά δρομολόγια; Πήγε κανείς στο Χαν της Γερμανίας για να καταλάβει πως μια απομονωμένη περιοχή αναπτύχθηκε λόγω του αεροδρομίου σε κόμβο διαμετακομιστικό; Γιατί  δεν επιμένουμε σε σχέση με τη Λάρισα δεδομένου ότι το αεροδρόμιο της γείτονος δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις εμπορευματικές πτήσεις - που γίνονται κυρίως τις νυκτερινές ώρες – λόγω της εγγύτητας του αεροδρομίου προς την πόλη; Ετσι θα προσελκύσουμε και επιβατικό φόρτο ώστε να μπορούν οι καημένοι απόδημοι Μάγνητες ή οι τουρίστες να έρχονται με τη μία αντί να ταξιδεύουν μέρες. "

 Ταχυδρόμος  24.9.2006 (πολύ πρίν εμφανιστεί η Ryanair)

"Όταν υπάρξουν αυτές οι προϋποθέσεις θα ανακτήσουμε τα πλεονεκτήματα της περιοχής. Αλλά δεν θα πρέπει ο σχεδιασμός μας να εξαντληθεί εκεί. Πρέπει σοβαρά να παραδεχτούμε ότι το μέλλον της ανάπτυξης της Μαγνησίας περνά από τον άξονα Βελεστίνου-Αλμυρού. Και το κέντρο πρέπει να τοποθετηθεί στην ζώνη δίπλα στο αεροδρόμιο. Μπορούμε να σχεδιάσουμε την υπερχείλιση των δραστηριοτήτων του Οργανισμού Λιμένα Βόλου στο διπλανό του αεροδρομίου θαλάσσιο μέτωπο, μια λύση που θα ελαφρύνει και το Βόλο από την κυκλοφοριακή επιβάρυνση και θα δίνει μια εξαιρετική απάντηση συνδυασμένων οδικών-σιδηροδρομικών-αεροπορικών-θαλάσσιων μεταφορών μοναδική στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια. Ελέγξτε στο χάρτη: καμιά άλλη περιοχή της Ελλάδας δεν έχει αυτό το πλεονέκτημα. Επιπλέον η περιοχή είναι ουσιαστικά παρθένα για εγκαταστάσεις "logistics". "

ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 11.6.2006

 "Δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο το αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου και η αντίστοιχη εμπειρία στο αεροδρόμιο του Σάννον. Το αεροδρόμιο που δημιουργήθηκε χάριν της επιμονής ενός μοναχού εδραιώθηκε μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο όταν τα αεροσκάφη της εποχής είχαν ανάγκη ανεφοδιασμού για τα υπερατλαντικά ταξίδια. Και βέβαια καλό είναι το ιρλανδικό μοντέλο για τους άλλους, για την περίπτωση του Σαννον όμως η Ιρλανδία δεν φάνηκε να το τηρεί καθώς επιβεβαιώνονται οι υποψίες ότι η κυβέρνηση τροφοδοτούσε την κρατική διοίκηση του αεροδρομίου με συγκαλυμμένες κρατικές ενισχύσεις, παράνομες κατά τους κανόνες της Ευρωπαϊκής ένωσης. Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι το αεροδρόμιο αναβίωσε λόγω της επιλογής της εταιρείας χαμηλού κόστους Ryanair  να το χρησιμοποιεί ως βάση στην αρχή της λειτουργίας της. Από το τέλος του 2006 και για δύο χρόνια θα επιβληθεί μια μεταβατική περίοδος απελευθέρωσης των πτήσεων cargo και επιβατών.  Όμως το μοντέλο του Σάννον δεν παύει να θέτει ερωτήματα για την βιωσιμότητα των μικρών αεροδρομίων χωρίς κρατικές ενισχύσεις – και εκεί η μεταστροφή του σχεδιασμού της ΑΝΕΜ προς τις δραστηριότητες cargo τις οποίες οι αρμόδιοι υπουργοί προόριζαν για τη Λάρισα δίνει ελπίδες (θα θυμούνται βεβαίως κάποιοι ότι σαν υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές του 2004 είχα ήδη θέσει την προβληματική αυτή). Με μία ένσταση: την έλλειψη σχεδιασμού για τη σιδηροδρομική σύνδεση – μόλις 13 χιλιόμετρα χωρίζουν το Αερινό από το αεροδρόμιο  "

ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 26.4.2006

απόσπασμα από συνέντευξη στο Εντος του Φεβρουαρίου 2004 :

 "Προτεραιότητες για το νομό μου

Μακριά από τα εσκαμμένα, ότι μπορεί να εγγυηθεί στον πολίτη ένα άλμα στην ποιότητα ζωής, στην καθημερινή του λειτουργία, στην προοπτική των παιδιών του. Υποδομές παραδοσιακές αλλά και προωθημένες, υψηλής ποιότητας εκπαίδευση, άριστες υπηρεσίες υγείας, εργασία για όλους ανάλογη με τα προσόντα και τα ενδιαφέροντά τους, θεματικά πάρκα διασκέδασης, cargo εγκαταστάσεις στο αεροδρόμιο, νέες αγροτικές εκμεταλλεύσεις, ποιοτικό τουρισμό. Γενικά ότι θα μετατρέψει τη Μαγνησία σε ένα νομό που δεν αρκείται στην μετριότητα και διεκδικεί τις υψηλότερες προδιαγραφές για όλα"

Δαιμόνια και μνημόνια, εμείς (χωρίς γραβάτα) και οι άλλοι (βαρέθηκα τη Βαϊμάρη!)

Του Κώστα Πώποτα*

Είναι σε πανικό αυτή η χώρα. Κατανοητό για ένα λαό που έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του, που είχε επενδύσει στις φρούδες καλλιεργημένες ελπίδες για  αέναη ανάπτυξη, την οποία καταλάβαινε ως εγγύηση για διαιώνιση του ευδαιμονισμού ο οποίος τον είχε εμποτίσει. Όμως ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Και η ανάκαμψη περνά από ένα ηλεκτροσόκ συνειδητοποίησης της τωρινής θέσης της Ελλάδας  και των κινδύνων για το μέλλον της.

Μέσα σε αυτό το κλίμα μεμψιμοιρίας, απόγνωσης, κινδυνολογίας και εντυπωσιασμού, στο οποίο συνεισέφεραν με περισσό ζήλο τα μέσα και τα νεόκοπα blogs, μοιραίο ήταν να συμβεί το χαστούκισμα της Λ. Κανέλλη και δη σε τηλεοπτικό πρωινάδικο. Προδιαγεγραμμένο!  Για χρόνια εγκυμονείτο το φαινόμενο. Και κατά την άποψή μου ο κ. Κασιδιάρης έψαχνε την ευκαιρία να ηρωοποιηθεί στα μάτια των οπαδών της Χρυσής αυγής, καθώς προηγουμένως. για μέρες περιφερόταν ανενόχλητος προσκαλεσμένος των καναλιών κάνοντας  επίδειξη χυδαιότητας και επιθετικότητας μέχρι να έλθει το κρεσέντο που σχεδίαζε. Χρησιμοποιούσε τα κανάλια με ένα μοντέλο προπαγάνδας που έχει περιγραφεί στο παρελθόν.

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι παρά η ακραία  εκδήλωση των παραστάσεων που στήνονται στα κανάλια με σύμπραξη δημοσιογράφων και πολιτικών που μετατρέπουν τον πολιτικό διάλογο  σε τηλεθέαση. Σε βρίζω και μετά «Δεν λέω για σένα προσωπικά γιατί σε ξέρω», «μη κουνάτε το δάκτυλο στο ΣΥΡΙΖΑ», «όποιος κουνάει το δάκτυλο στο ΣΥΡΙΖΑ κουνάει το δάκτυλο στην κοινωνία» μη με διακόπτετε εγώ δεν σας διακόπτω και πολλά άλλα τέτοια ανούσια , ιδίως σε εποχές που περιμένεις από την πολιτική και τη δημοσιογραφία να επιδείξει ωριμότητα.

Για χρόνια υφαινόταν αυτό το σενάριο. Ο Έλληνας βρίσκει άρρωστη ικανοποίηση να κινδυνολογεί . η ανάγκη αδρεναλίνης δικαιολογεί κάποιες τέτοιες  ακρότητες. Θυμαμαι στις περιόδους σεισμών που στα υπαίθρια όπου κατέφευγαν οι σεισμόπληκτοι αρέσκονταν να διαδίδουν την ιστορία της καλόγριας που προείπε την ολική καταστροφή και ανατρίχιαζαν. Έτσι και τώρα ισχυροποιήθηκε και εξωραΐστηκε ο μύθος της ακροδεξιάς οργάνωσης, που ενισχύει τη θέση της με κοινωνικό έργο, που βοηθά τις γριούλες να αποσύρουν τα χρήματα ασφαλώς, που καθαρίζει τα σπίτια σας από παράνομους μετανάστες κλπ. Στο παγίδα αυτής της ισχυροποίησης μέσω κινδυνολογίας  πέφτουν ή συμμετέχουν με σαφή βούληση και όλοι όσοι σέρνουν το σαρκίο τους από στούντιο σε στούντιο. Ακούω τον κ. Τατσόπουλο να επενδύει στην νέα του ιδιότητα και αυτάρεσκα να επαναλαμβάνει από στήθους  - με θαυμαστή λεκτική ακρίβεια επανάληψης τα  περί Βαϊμάρης,  του Χίτλερ καραγκιοζάκου – με κινδυνολογική και προφητική διάθεση ανάδειξης αυτών που μας περιμένουν. Και δεν είναι ο μόνος. Οι αναφορές στις αντιπαραθέσεις στα social media οι οποίες χρήζουν  «θεραπευτικής παρέμβασης»¨, καταδίκη του γρονθοκοπήματος της Κανέλλη και συνωστισμός στο youtube  για να βρούμε το βίντεο και αμετανόητοι οι συντελεστές της εκπομπής τρίβουν τα χέρια τους για τηλεθέαση, το μαύρο Βαν που κλέβει παιδιά, οι αεροψεκασμοί, είναι εκδηλώσεις  και συμπτώματα της νέας ελληνικής αρρώστιας που είναι η μεταλλαγμένη χρόνια ασθένεια του ελληνικού έθνους που εμφανίζεται σε έξαρση σε  περιόδους ανωμαλίας: ΕΛΛΕΙΨΗ ΜΕΤΡΟΥ.

Παρακολουθώ στα πρωινάδικα – αλλά και δυστυχώς και σε έγκυρες εφημερίδες (και ο «Τ» καταλαβαίνει τι εννοώ) - τα προθανάτια μνημόσυνα του Ευρώ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον διαγκωνισμό των δημοσιογράφων να αποδείξουν πόσο προφήτες μπορούν να γίνουν , τον άφατο επιγενόμενο ηρωισμό του "πολιτικού προσωπικού" και αναρωτιέμαι τι είδους εγκεφαλική μετάλλαξη έχει καταλάβει τους σύγχρονους έλληνες.

Εν είδει παρενθέσεως τοποθετώ σημειολογικά το ζήτημα με την αγραβάτωτη εμφάνιση την οποία επέβαλε ο Α. Τσίπρας και στην  συνέχεια έσπευσαν να υιοθετήσουν οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων από φόβο προφανώς μην κατηγορηθούν για έλλειψη προοδευτικότητας.

Η δική μου πρόταση είναι να αφήσουμε κατά μέρος την νοσταλγίσουσα αναφορά σε άρρωστες καταστάσεις του παρελθόντος. Παψτε να κινδυνολογείτε και ελάτε στα συγκαλά σας. Κόψτε λοιπόν το θόρυβο, την δημιουργία αναμπουμπούλας και την αρρωστημένη προσέγγιση στην πολιτική. Κόψτε τα κλάματα για τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό για ένα «κομμάτι ψωμί», την ώρα που χρόνια ολόκληρα η Ελλάδα παινεύεται κρυφά για την διασπορά, για την Μελβούρνη που είναι η «τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας». Χρόνια φεύγουν τα Ελληνόπουλα στο εξωτερικό για σπουδές με προτροπή των γονιών τους και ένα μεγάλο ποσοστό τους μένουν εκεί, όπως χρόνια τώρα τα παιδιά των αμερικανών φεύγουν από την Νεβάδα και πάνε στην Καλιφόρνια.

Σταματήστε να αυτοπυρπολείστε  και να μπαίνετε εθελουσίως στην γωνία της Ευρώπης  αυτοτιμωρούμενοι! Η Ευρώπη είναι η μόνη λύση, η υπέρβαση της τελμάτωσης της πολιτικής ολοκλήρωσης,  θα έπρεπε να είναι ο κύριος στόχος μας. Η θέση μας είναι στις δυνάμεις που θα ξεπεράσουν το σημερινό έλλειμμα διακυβέρνησης. Εκείνο που φοβούμαι ότι δεν καταλαβαίνει ο μέσος Έλληνας είναι ότι γινόμαστε θύματα της προσπάθειας  διάρρηξης της ευρωπαϊκής ενοποίησης με προβολή των επιμέρους εθνικών συμφερόντων. Και ότι αντίθετα με την τάση που επικρατεί αυτή τη στιγμή, θα έπρεπε να είμαστε στην πρώτη γραμμή για τον παραγκωνισμό  της εθνικής οπτικής προς όφελος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, της ελευθερίας διακίνησης των ευρωπαίων, την ενοποίηση των ευρωπαϊκών διαστάσεων περίθαλψης και κοινωνικής ασφάλισης, παιδείας, πολιτικού χώρου. Η Ευρώπη δεν είναι «οι άλλοι», οι εχθροί που θέλουν το κακό μας, είμαστε δικαιωματικά κομμάτι των ευρωπαίων με τους οποίους μαζί πρέπει να κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο εναντίον των οικονομικών συμφερόντων που είναι οι πραγματικοί αντίπαλοι και τα οποία μεταστρέφουν την μήνη μας – με στρατευμένους οικονομολόγους και δημοσιογράφους – εναντίων θεσμών οι οποίοι μας εγγυώνται το μέλλον μας. Εγώ υπηρετώ με πεποίθηση την ευρωπαϊκή δημόσια διοίκηση, η οποία παρά τα όσα - με έλλειψη μέτρου και άγνοια της λειτουργίας της -  της καταλογίζουν  πολλοί, ακόμη και έγκριτοι  δημοσιογράφοι, είναι διεθνώς πρότυπο αδιάφθορης λειτουργίας, αξιοκρατίας, αντικειμενικότητας και ανεξαρτησίας. Και σας βεβαιώνω ότι λειτουργεί και προς το συμφέρον της Ελλάδας – όπως και όλων των άλλων μελών της Ένωσης, πέρα από «μνημονιακές» απλουστεύσεις. Είναι λάθος και των πολιτικών και των δημοσιογράφων να στρέφονται εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης δια του «Ράιχενμπαχ» και όσοι το κάνουν παίζουν άθελά τους το παιχνίδι του «διαίρει και βασίλευε» της Ευρώπης αντί να αντιλαμβάνονται την εμπλοκή της Ευρώπης ως ένδειξη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης η οποία οφείλεται σε κάθε μέλος της Ένωσης.  Αν μόνο η ελληνική δημόσια διοίκηση οργανωνόταν με την λιτότητα, επάρκεια και αποτελεσματικότητα της ευρωπαϊκής δημόσιας διοίκησης….

Καλώς αρχίσατε να μεταστρέφεστε – επιτέλους - προς την ανάπτυξη.

Όσοι με γνωρίζουν ή με έχουν διαβάσει θα έχουν διαγνώσει την «ψύχωση» που με κατέχει σχετικά με την ανάπτυξη της περιοχής του Αλμυρού και την ανάγκη ανάδειξης – ή την ανάταξη της εγκατάλειψης – του αρχαιολογικού πλούτου της περιοχής  - όχι για στείρα επίδειξη της καταγωγής μας αλλά για την τουριστική αξιοποίηση. Εκεί θα έβαζα τα λεφτά μου – αντί να βγάζω τα ευρώ μου κρυφά στο εξωτερικό, θα αγόραζα ακίνητα κοντά στο αεροδρόμιο. Αντί να διαδηλώνω για ανούσια πράγματα θα διαδήλωνα για να ρίξει λεφτά ο φίλος μου ο Κώστας Αγοραστός στην ανάπτυξη της περιοχής, την επέκταση και διαπλάτυνση της σιδηροδρομικής γραμμής μέχρι το αεροδρόμιο, την πεδινή χάραξη σιδηροδρόμου υψηλής ταχύτητας μέσω Αλμυρού, τη μετακίνηση εκεί του εμπορικού λιμένα . Θα έκανα καθιστική διαμαρτυρία έξω από τους αρχαιολογικούς χώρους του Σέσκλου και Διμηνίου για να γίνουν επισκέψιμοι και να αξιοποιηθούν όπως στη Μάλτα η στο Stonehedge.

Ως επιμύθιο, η δική μου εδραία πεποίθηση είναι ότι, κατά την προσφιλή μας συνήθεια, ένα βήμα πριν το χείλος του γκρεμού, στις 18 Ιουνίου, θα βρούμε τρόπο να υπερβούμε τα ιδεοληπτικά μας ταμπουρώματα στην ελληνοπρέπειά μας και θα λειτουργήσουμε με κριτήριο το συμφέρον μας, τον πραγματισμό που επιβάλλουν οι περιστάσεις και τον εγωτισμό που υπαγορεύει η επιβίωσή μας. Στην πολιτική δεν υπάρχουν ταμπού, μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καταστροφή, μια κυβέρνηση συνεργασίας πολύ λιγότερο, όσοι καλούνται να ασκήσουν εξουσία είναι υποχρεωμένοι να την ασκήσουν με ευθύνη διότι –μόνη λέξη εθνικισμού από μένα αντλημένη από τον Κάλβο– ως Έλληνες «εις τούς μεγάλους κινδύνους φανερώνετε άκαμπτον ενέργειαν»

Οι καιροί ου μενετοί !

• Ο Κώστας Πώποτας είναι υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά κυρίως ακραιφνώς ευρωπαϊστής, υπέρμαχος της προωθημένης ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης σε βάρος παρωχημένων εθνικισμών. Οι τοποθετήσεις  του είναι καθαρά προσωπικές και δεν απηχούν θέσεις του οργάνου στο οποίο υπηρετεί. Ψηφίζει αδιαλείπτως στις εθνικές και άλλες εκλογές παρά την απόσταση.

ΥΓ προς κατανόηση: μην ακούτε τα ανύπαρκτα σενάρια περί δραχμής. Αν υποθέσουμε ότι αποχωρούμε οικειοθελώς από την ευρωζώνη – διότι η αποπομπή είναι νομικώς αδύνατη – πάλι το ευρώ θα έχουμε ως νόμισμα!

ΥΓ2 και σταματήστε να προβάλετε αδιακόπως την ομορφιά της Αλοννήσου,  διότι τη θέλω για πάρτη μου, να πίνω τον καφέ μου στους αέρηδες χωρίς λεφούσια τουριστών L



Αδέσποτη εξουσία

Του Κώστα Πώποτα*

Εντάξει, το καταλάβαμε όλοι. Ο δικομματισμός πέθανε, ζήτω ο διπολισμός. Γδύσαμε τα δύο μεγάλα «πολυσυλλεκτικά» κόμματα, και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μανιχαιστικά, δυιστικά, τις δυνάμεις του καλού και του κακού. Μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί, ευρωπαϊστές-αντιευρωπαϊστές οι διάσπαρτες πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να ανασυνταχθούν γύρω από νέους πόλους. Στο παιχνίδι αυτό χάθηκε το λουρί της εξουσίας (θυμηθείτε πως παίζαμε ως παιδιά «τρεις και το λουρί της μάνας», εκείνος που είχε δανείσει τη ζώνη του είχε δυσκολίες να τρέξει γιατί του έπεφτε το παντελόνι!). Το ΠΑΣΟΚ κρατούσε την εξουσία δεμένη για δύο χρόνια – αλλά είχε πάψει να την ταΐζει επαρκώς – η ΝΔ προσπαθούσε να τη λύσει και να την οδηγήσει κρατώντας αυτή το λουρί, εκούσα-άκουσα, απέναντι, το ΚΚΕ δεν επροτίθετο  να το παίξει «μάνα» αλλά έμενε στο παιχνίδι διότι επιθυμούσε να παίξει αμπεμπαμπλόμ ανταυτού και θέλει να πείσει τους άλλους να αλλάξουν παιχνίδι, του  ΣΥΡΙΖΑ δεν του αρέσει το χρώμα του λουριού και θέλει να το αλλάξει και γι΄αυτό προσπαθεί να γίνει μάνα, το ΛΑΟΣ απαγόρευσε στους φίλους του να παίξουν αλλά αυτοί δεν τον άκουσαν και τον άφησαν μόνο εκτός παιχνιδιού, και διάφοροι άλλοι που τώρα ήλθαν στη γειτονιά ή είχαν παίξει και είχαν βγει από το παιχνίδι, ξαναμπήκαν και τώρα είμαστε στη φάση που αυτός που είχε το λουρί το έχει δώσει στη μάνα αλλά η τελευταία δεν έχει βρει σε ποιόν να το δώσει.

Πλην η μάνα είναι ο ελληνικός λαός που παρά τα όσα του σούρνουμε επιδεικνύει σοφία περισσή – συλλογικά βεβαίως. Αυτός εντέλει κρατά το λουρί και το δίνει και το παίρνει όπως νομίζει. Μόνο που σε κάτι σταυροδρόμια σαν το σημερινό μπερδεύεται. Γιατί καταλαβαίνει ότι το παιχνίδι δεν παίζεται αποκλειστικά και μόνο στη δική του γειτονιά αλλά και στις άλλες γειτονιές με τις οποίες πρέπει να διατηρεί σχέσεις διότι όταν χαλάσει το δικό του λουρί μπορεί οι γείτονες να του δανείσουν το δικό τους για να συνεχίσει να παίζει. Εκτός αν τον πιάσει το παιδικό πείσμα και αρνηθεί να επιστρέψει το λουρί που του δανείσανε.

Αρκετά όμως με αυτά τα σιβυλλικά, καιρός να πούμε τα πράγματα και με το όνομά τους. Θα σας μιλήσω λοιπόν τώρα από την σκοπιά του  «ευρωκράτη»  (με την καλή έννοια), κάποιου που ξόδεψε 25 χρόνια και βάλε στην υπηρεσία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.  Από την δική μου οπτική γωνία η οποία έχει διαμορφωθεί αναγκαστικά με συνεισφορά συναδέλφων μου απ’όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης ακούγονται κοινότοπες οι διαπιστώσεις ότι «το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό πρόβλημα, είναι πρόβλημα της Ευρώπης». Σας διαβεβαιώνω ότι στην Ευρώπη το ξέρουν πολύ καλά, αλλά αποτελεί μέρος της λύσης του προβλήματος η τακτική να μην αυτό-ξεφωνίζεσαι. (Φαντάσου πχ την Μ. Βρετανία να αντιδρούσε σαν υστερική νοικοκυρά σε ειδήσεις όπως αυτή http://www.tullettprebon.com/announcements/strategyinsights/notes/2010/SIN20120514.pdf που ανοικτά και ενυπόγραφα θέτουν θέμα επιβίωσης της βρετανικής οικονομίας)  .  Χώρια που ακούγεται και εγωιστικό γιατί το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι το μόνο πρόβλημα της Ευρώπης, πλείστες όσες (όλες δηλαδή) οι χώρες της Ευρώπης έχουν πρόβλημα ή αγωνιούν με την κρίση (ακόμη και το μικρό και πλούσιο Λουξεμβούργο που προετοιμάζει τα δημοσιονομικά του και τις δημόσιες επενδύσεις του).  Κάνετε λάθος αν πιστεύετε ότι οι Ευρωπαίοι δεν γνωρίζουν την έκταση της κρίσης και τον παγκόσμιο – όχι απλά ευρωπαϊκό – χαρακτήρα της. Αλλά είναι σε θέση να καταλαβαίνουν πόσο αντιφατικό είναι να λές από την μια μεριά: « ε κουτόφραγκοι! Το πρόβλημα ΜΑΣ, είναι ευρωπαϊκό!» και από την άλλη να απαιτείς από τους ίδιους να αφήσουν κατά μέρος τα δικά τους προβλήματα – και είναι πάμπολα – και να ασχοληθούν αποκλειστικά και μόνο με σένα, να σου εξασφαλίσουν λύση κατά προτεραιότητα και κατ΄εγκατάλειψη των εθνικών τους στόχων, να σε αφήσουν ήσυχο να υλοποιήσεις τη λυση κατά τη βούλησή σου και να τους εντάσεις από πάνω ως εχθρούς σε ένα σενάριο συνομωσίας για ξεκάρφωμα.

Όταν λοιπόν με τους συναδέλφους μου συζητάμε τα προβλήματα της Ευρώπης, και τα συζητάμε ανοιχτά, μου εξηγούν τις προκαταλήψεις τις δικές τους ή της χώρας τους, και τους εξηγώ και το μέγεθος της ευθύνης του καθενός Ελληνα που συμμετείχε ή ανεχόταν τη διαφθορά, την φορο-εισφοροδιαφυγή , τα τοξικά παράγωγα χρήματος με μορφή μεταχρονολογημένων επιταγών, την υπερχρέωση, τις αρπαχτές και το πάρτυ των Κοινοτικών επιδοτήσεων που επέτρεπαν σε λίγους να ενθυλακώνουν ζεστό χρήμα που στερούσαν από τον ελληνικό λαό, τις άστοχες επενδύσεις που στόχευαν το άμελγμα του ελληνικού δημοσίου,  όλους αυτούς που επωφελούνται από την κρίση και την πολιτική αστάθεια για να μη πληρώνουν φόρους και υποχρεώσεις κ.α., κ.α. πολλά. Και έχουν όλοι αυτοί μέτρο σύγκρισης γιατί ούτε στις δικές τους χώρες ζουν άγγελοι. Εκείνο όμως που έχουμε κοινό είναι η βούληση να ξεπεράσουμε αυτές τις αθλιότητες και να λειτουργήσουμε σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον με ολοκληρωμένο πολιτικό πλαίσιο και καινοτόμες οικονομικές λύσεις.

Τώρα βέβαια θα μας κακίσω και για την κοντή μας μνήμη. Διότι το 2009 ο ψηφοφόρος υπεδέχθη ως μεσσία τον Γιώργο Παπανδρέου - περίπου όπως υποδέχεται αυτή την στιγμή τον Αλέξη Τσίπρα. Και όταν εξελέγη ο «Γιωργάκης» έγινε «Γιώργαρος». Δεν ξεχνώ τα ονόματα των ουκ ολίγων Νεοδημοκρατών που απετάξαντο τον Κώστα Καραμανλή νεότερο και που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στον Γ. Παπανδρέου. Εξόρκισαν όσο εξόρκισαν το κακό έτσι και μετά ανέκρουσαν πρύμνα σε άλλες κατευθύνσεις, σηκώνοντας τη σημαία των «αγανακτισμένων» ή αναλαμβάνοντας άλλες πολιτικές σταυροφορίες, διότι ο Γιώργος τους απογοήτευσε –δείγμα ίσως αυτού που περιμένει το ΣΥΡΙΖΑ μετά την πρώτη περίοδο ευφορίας .

Θα μου πείτε, γιατί δεν μας τα έλεγες πιο νωρίς αυτά; Σας τα έλεγα δυστυχώς! Και το Φλεβάρη του 2007, σε ανύποπτο χρόνο, όταν εφιστούσα, (http://txt.gr/popotas/modules.php?name=News&file=article&sid=40) , την προσοχή στην κατάσταση της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας, και τον Ιούνιο του  2008 (http://txt.gr/popotas/modules.php?name=News&file=article&sid=63) και το 2010 και το 2011 (http://www.taxydromos.gr/article.php?id=35622&cat=5 – με ψευδώνυμο) . Απλώς τότε τα υπόλοιπα ευφορίας δεν επέτρεπαν στον έλληνα να παραδεχθεί ότι το μέλλον του ήταν ζοφερό. Πράγμα που μου δίνει το δικαίωμα να πώ ότι ο καημός του βουλευτή που δεν εκλέχτηκε, η φιλοδοξία του φίλου μου υποψηφίου που δεν υποδείχτηκε, η ομάδα μας που δεν παίζει στην Λίγκα είναι δευτερεύοντα μπροστά στην ουρά της κρίσης που έρχεται και είναι δυστυχώς μεγάλη διότι οι ευρωπαϊκές απαντήσεις είναι για την ώρα όντως μικρές.

Οι καιροί απαιτούν ωριμότητα και ο ελληνικός λαός ωριμάζει. Πειραματίζεται είναι η αλήθεια, εκφράζει την αγωνία του πρωτότυπα μέσα από την κάλπη, πάνε όμως πια οι πολεμοχαρείς συγκεντρώσεις, οι κοπαδιακού τύπου μετακινήσεις οπαδών, έστω και αν αφήνεται  χώρος έκφρασης σε περιθωριακές προς την πολιτική εκδηλώσεις. Διότι ότι και να συμβεί δεν είναι δυνατό να τελειώσουμε με την πολιτική, όπως έλεγε ένας παλιός μου φίλος, ακόμη και το να σε φτύσω είναι πολιτική πράξη. Είμαι λοιπόν πεπεισμένος ότι ο έλληνας ψηφοφόρος στο διάστημα του ενάμισυ μηνός μεταξύ των δύο τωρινών εκλογών έχει επιλέξει τη βέλτιστη λύση.

Αρκεί οι εντολείς του να καταλάβουν μερικά βασικά στοιχεία του περιβάλλοντος στο οποίο οι πολιτικοί σχηματισμοί θα βρεθούν την επομένη των εκλογών.

Πρώτον επειδή δεν πρέπει να βρεθούμε να  παίζουμε «εν ου παικτοίς» να θυμηθούμε και τους βασικούς κανόνες της θεωρίας παιγνίων και ειδικότερα σε περιβάλλον παιγνίων ανταγωνιστικών (μη –συνεργασίας κατά Nash, αναμορφωτή της θεωρίας παιγνίων). Είμαι βέβαιος ότι ο Αλέξης Τσίπρας εντρυφεί στη θεωρία παιγνίων και η πρόθεσή του είναι να διευρύνει την κατάσταση παιγνίου. Αντιγράφω από τον Βαρουφάκη: σε ένα παίγνιο, το αποτέλεσμα, εξ ορισμού, δεν εξαρτάται μόνο από τη δική σου επιλογή αλλά και από το σύνολο των επιλογών και των υπόλοιπων παικτών.  Και χωρίς να ξέρουμε εκ των προτέρων ποια είναι η λύση ξέρουμε ότι κάθε παίγνιο έχει τουλάχιστο μια λύση σε ισορροπία, υπάρχει όμως μια μοναδικά ορθολογική λύση, στην περίπτωση μας εκεί όπου « η συνεργασία μπορεί να αντικαταστήσει τη σύγκρουση στη βάση δεσμευτικών συμφωνιών» .  (Το λέω κρίνοντας με την βορειο-ιρλανδική  μου εμπειρία σε ένα περιβάλλον σχεδόν εμπόλεμο. Τότε κάθε προσπάθεια νε βρεθεί προσέγγιση μεταξύ αντιμαχόμενων πλευρών κατέληγε μετά από την βροντόφωνη άρνηση του Ιαν Παίησλυ: «never, never, never”, (ποτέ, ποτέ, ποτέ). Επειδή όμως στην πολιτική ποτέ δεν λες ποτέ, το 2007 ο Ιαν Παίησλυ βρέθηκε  πρωθυπουργεύων στην Βόρεια Ιρλανδία με αντιπρόεδρο τον Μάρτιν Μαγκίνες, παλιά  αρχηγό του IRA.).

 Έχω όσον με αφορά τη σιγουριά ότι και λύση συνεργασιών θα βρεθεί στην εθνική σκηνή και στο επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην Ευρώπη έχουμε και συμμάχους και παραδόσεις συνεργασίας π.χ. στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπως θύμισε πρόσφατα ο πρόεδρος του Μ. Σούλτς. Είναι κοινός τόπος εδώ ότι η προώθηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι μια από τις μεγάλες συνεισφορές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και οι συμμαχίες στο πλαίσιο αυτό είναι σημαντικές ειδικά μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Ολάντ.

Κυρίως όμως έχει σημασία να μην αφήσουμε την εξουσία αδέσποτη από πολιτικό έλεγχο διότι ελλοχεύουν άλλοι κίνδυνοι, όχι πολιτικής εκτροπής, αλλά αδυναμίας αντιστάθμισης οικονομικών σχεδιασμών σε βάρος μας. Τα περιθώρια είναι μικρά και η πολιτική ξεροκεφαλιά δεν επιτρέπεται. Ο νοών νοείτω (όχι εγέρθητω).

Το καθαρτήριο

Δεν είναι σίγουρο αν το σημερινό καθαρτήριο της Ελλάδας είναι σύμφωνο με την καθολική εκκλησία που το θεωρεί προθάλαμο του παραδείσου ή με τον Δάντη που το θεωρεί χώλ εισόδου στην κόλαση. Ευτυχώς είμαστε ορθόδοξοι έστω και αν και ή όλη εξέλιξη της κρίσης δεν είναι ορθόδοξη. Τελικώς όλα απομυθοποιούνται σ΄αυτόν τον κόσμο αρκεί να μη πιστεύεις στις αυθεντίες που πυκνώνουν αυτή την περίοδο. Και φαίνεται ότι εκτός από την δυαρχία κόλασης/παραδείσου υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις και εν τέλει αν δεν σε ενδιαφέρει να είσαι απαραίτητα είτε στην κόλαση είτε στον παράδεισο (αν τίθεται θέμα επιλογής δηλαδή) μπορείς να αποδεχθείς να είσαι σε επίπεδο καθαρτηρίου γιατί δεν είναι χειρότερο από την κόλαση.

Πρώτη λοιπόν διαπίστωση είναι ότι το καθαρτήριο είναι εφικτή λύση. Υπάρχει και  προσφέρει ανεκτή διαμονή εκεί που όλοι σου έλεγαν ότι θα έλθει η καταστροφή, θα διαλυθεί η χώρα, θα πλακώσουν τα ασφάλιστρα κινδύνου και θα μας πάρουν τα σώβρακα. Δεύτερη διαπίστωση είναι ότι το καθαρτήριο είναι θέμα αντίστασης. Αν θέλουν να σε στείλουν στην κόλαση αλλά εσύ αντιστέκεσαι υπάρχει περίπτωση να μείνεις στο καθαρτήριο. Τρίτη διαπίστωση είναι ότι πολλοί από τους υπαίτιους της καθόδου στον Αδη, χάνουν τη θέση τους στον παράδεισο και σε ακολουθούν στο καθαρτήριο όπου πια μπορείς να τους αγγίξεις και να τους τραβήξεις το αυτί. Τέταρτη διαπίστωση είναι ότι  όσοι, πριν την εισδοχή στο καθαρτήριο, είχαν περίπου επίπεδο διαβίωσης καθαρτηρίου, είναι προετοιμασμένοι για το ματς. Πέμπτη διαπίστωση είναι ότι αυτή η κατηγορία των προετοιμασμένων για το καθαρτήριο είναι συντριπτική πλειοψηφία και έχουν τον έλεγχο του χώρου.

Τα πάντα λοιπόν είναι σχετικά και το καθαρτήριο μπορεί συνολικά να είναι η βέλτιστη λύση αλλά δεν είναι η καλύτερη για τον καθένα. Το να είσαι σε καθαρτήριο έχει δυσάρεστες συνέπειες αν ζούσες στον παράδεισο με τρόπο που σε έκανε υποψήφιο για την κόλαση. Αν για παράδειγμα περνούσες τα προηγούμενα χρόνια καλά διότι ήσουν διεφθαρμένος εφοριακός, τώρα που η χώρα μπήκε στο καθαρτήριο σημαίνει ότι πρέπει να χάσεις τα προνόμιά σου και να αποδεχθείς να υποφέρεις όπως ο πάσα ένας στην καλύτερη των περιπτώσεων αν δεν πας κατευθείαν στην κόλαση. (Αυτό είναι που λέμε κολαστήριο). Το κολαστήριο είναι η πρέπουσα λύση για όλους όσους αυθαδίασαν τα προηγούμενα χρόνια κατά της κοινωνίας. Κάτι επώνυμοι που θεωρούσαν ότι υπήρξαν ανώτεροι κοινωνικά και φυσικοί κάτοικοι του παραδείσου πρέπει να κάνουν καταναγκαστικά έργα στο κολαστήριο. Επιχειρηματίες που φτιάχτηκαν πάνω στις κοινοτικές επιδοτήσεις διότι είχαν καλές κομματικές προσβάσεις, κάτι ψιλομαφιόζοι ποδοσφαιρικοί παράγοντες που εκβιάζουν την συμπεριφορά της πολιτείας, κάτι άπληστοι χρηματιστές, lifestyle τηλεπερσόνες που διεκδικούν από το πουθενά θέση στα άνω δώματα… go to jail ή στο κολαστήριο της ασημαντότητας χωρίς BMW.

Και για να μη ξεχνιόμαστε: το μεγαλύτερο κολαστήριο των τελευταίων αιώνων θα είναι η επόμενη βουλή! Εκεί θα ξεπλυθούν όλες οι προηγούμενες αμαρτίες του πολιτικού συστήματος, εκεί θα καούν γενιές πολιτικών ως σπονδή στην κρίση.  Εμπρός της γής οι κολασμένοι (ή καθαιρόμενοι;)

Μεσογειακές οιμωγές

Κλαιν και οδύρονται όσοι διατηρούσαν ελπίδες για την τέλεση των Μεσογειακών. Γιατί άραγε; Ολη η διοργάνωση χαρακτηρίστηκε από τις τυπικές ελληνικές ολιγωρίες – αρχής γενομένης από την καθυστέρηση στην επιλογή των στελεχών της οργανωτικής επιτροπής – και σκόνταψε σε κοντόφθαλμες προσεγγίσεις διότι μέσα στον οίστρο και την ευφορία της στιγμής χάθηκε από την οπτική γωνία όσων όφειλαν να λάβουν αποφάσεις το μέτρο και η  έγκαιρη αντίδραση στις οικονομικές εξελίξεις; Τζάμπα ειπώθηκαν όσα ειπώθηκαν για την ανάγκη αναδιατύπωσης των σχεδίων και των προθέσεων για τους αγώνες μετά την εμφάνιση της κρίσης. Παραδόξως συνέβη το αντίθετο. Καταλαβαίνω απόλυτα ότι οι αγώνες ήταν για πολλούς πρόσχημα για να αποσπασθούν κονδύλια για έργα υποδομών, για άλλους ευκαιρία για δημιουργία απασχόλησης, για μερικούς μέσο εξασφάλισης φτηνής στέγης για άλλους μέσο κοινωνικής ανάδειξης.  Όλα τελικά δηλαδή εκτός από την ουσία των αγώνων: «για τα λεφτά τα κάνεις όλα…». Το αρχαίο πνεύμα αθάνατο απέθανε ενόψει των αγώνων και τα αθλητικά ιδεώδη μετετράπησαν σε βιτρίνες – βεβαίως μην νομίζετε ότι το περιφερόμενο τσίρκο των μεσογειακών λειτουργεί σε αμόλυντη, αδιαφθορη, ιδεαλιστική βάση – έπρεπε όμως να υπερθεματίσουμε σαν πόλη και περιφέρεια;

Για να κάνουμε ένα βηματάκι πίσω για να δούμε γιατί στράβωσε το κλήμα … τώρα που το απόφαγε ο Αντάντι. Ο οποίος; Αγνωστος μεταξύ αγνώστων μέχρι τις αρχές του αιώνα, μη προερχόμενος από αθλητικές ομοσπονδίες αλλά εκ «προσωπικοτήτων» διορισμένος – υποθέτω από το καθεστώς Μπουτεφλίκα – στην Ολυμπιακή Επιτροπή της Αλγερίας, που το 2003 ξεπετάχτηκε (υποθέτω πάλι με την βοήθεια του καθεστώτος και των άλλων ομόρων και ομοδόξων αραβικών «δημοκρατιών») στην ευρεία Ολυμπιακή οικογένεια και έκτοτε προσφέρει υπηρεσίες. Ψάχτε πχ στο Google : Amar Addadi  και θα εκπλαγείτε από τον μικρό αριθμό των άρθρων που αναφέρονται στο πρόεδρο της Διεθνούς Επιτροπής Μεσογειακών Αγώνων όσο και για την ανυπαρξία αναφορών πριν την εμπλοκή του σε διεθνές επίπεδο. (Αν και δεν σας συνιστώ να συνδεθείτε σε Αλγε(ρ)ινά sites αυτές τις μέρες διότι με το φιλτράρισμα που προφανώς κάνει το καθεστώς θα κάνετε ώρες για να αντλήσετε ότι πληροφορίες ψάχνετε ). Παράλληλα θα διαπιστώσετε ότι το 2009, όταν διετέλεσε πρόεδρος της εφορευτικής επιτροπής για την Αλγερινή Ολυμπιακή επιτροπή,  κατηγορήθηκε για μηχανορραφίες προς αποκλεισμό των γυναικών υποψηφίων. Την ίδια περίοδο στην συνέντευξη τύπου για την ανανέωση της θητείας του ως προέδρου των Μεσογειακών, ήταν πραγματικά τρεις και ο κούκος, τρεις δημοσιογράφοι και ο ίδιος, μέσα στην αίθουσα.  

Επ’ευκαιρία ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο Αντάντι μετά την ανάδειξή του στην θέση του προέδρου της Μεσογειακής επιτροπής, ήταν να απονείμει για πρώτη φορά στην ιστορία των Μεσογειακών και εκτός πλαισίου των Μεσογειακών Χρυσό μετάλλιο στον Πρόεδρο της Τυνησίας κ. Μπεν Αλί, υποθέτω ως αντάλλαγμα για την στήριξη στην εκλογή του (πάει δηλαδή το μετάλλιο, έφυγε και ζει στην Σαουδική Αραβία τώρα).

Μέσα στις αλληλοστηρίξεις αυτές βεβαίως έγινε κατορθωτό να αναλάβει την Γενική Γραμματεία ο κ. Κούβελος αντί του κ. Κυριακού. Τώρα σημειώστε ότι οι Μεσογειακοί δημιουργήθηκαν μετά από πρόταση της Ελλάδας και γι’ αυτό το λόγο η Γενική τους Γραμματεία ΕΔΡΕΥΕΙ στην Αθήνα! Λέτε στ’αλήθεια να σκεφτούμε την εγκατάλειψη της γραμματείας ως αντίμετρο!

Τώρα βέβαια τολμώ να πω: μικρό το κακό της απώλειας των Μεσογειακών. Μέσα στο πολιτικό κλιμα της παρούσας συγκυρίας, με τις αραβικές χώρες να υφίστανται τις συνέπειες ολιγαρχικών διακυβερνήσεων – που είχαν βεβαίως τις απηχήσεις τους και στην στελέχωση των Μεσογειακών, μέσα επίσης στην κρίση που μαστίζει και κάνει βέβαιο ότι καμιά επένδυση για τους Μεσογειακούς δεν θα ήταν αποδοτική, δεν υπάρχει τίποτε πιο σώφρον από την απόφαση για την μη οργάνωσή τους. Θάπρεπε αλήθεια να την είχε πάρει η ελληνική κυβέρνηση αυτή την απόφαση; Όχι, η ελληνική κυβέρνηση τοποθέτησε το νέο πλαίσιο – όπως η Βρετανική τοποθέτησε το νέο πλαίσιο των Ολυμπιακών αγώνων του 2012 – και ήταν ευθύνη της ΔΕΜΑ να αποφασίσει.  (Μόνο που νομίζω ότι ήταν αρμοδιότητα της Γενικής Συνέλευσης να το πράξει και όχι της Εκτελεστικής Επιτροπής με 12 ψηφαλάκια σε 23 συμμετέχουσες χώρες (εκτός κι’αν πέφτω έξω αλλά η επίσημη ιστοσελίδα της ΔΕΜΑ τηρεί σιγή ιχθύος – έχει να ενημερωθεί από το 2009).

to be continued - παρακαλούνται οι φίλοι δημοσιογράφοι του Βόλου να ξαναβρούν το πνεύμα της ερευνητικής δημοσιογραφίας

πειραγμένο το Opengov?

Διαβάζω στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, σελ. 18 ( http://enet.s3.amazonaws.com/2010/12/191210/KE191210-FULL.pdf ) ενδείξεις χειραγώγησης των διαδικασιών επιλογής ανώτερου προσωπικού στους τομείς ευθύνης του υπουργείου πολιτισμού. Εκει δεν ανήκε και η επιλογή του προέδρου της ΟΕΜΑ (Οργανωτική Επιτροπή Μεσογειακών Αγώνων – Βόλος 2013 Α.Ε) που προκηρύχθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2010 με προθεσμία υποβολής αιτήσεων τις 17 Φεβρουαρίου και διορισμό στις 19 Μαρτίου; Λες; Μπα, αποκλείεται!